Peddlin' Pete (B) Private Party (14-08-2024) reporter & photo credits: Marcel info band: Peddlin' Pete © Rootsville 2024

Altijd fijn als je wordt uitgenodigd voor een feestje, dus was ik aangenaam verrast toen er enkele weken een uitnodiging in de bus viel voor een “garden party”. Nog beter was toen ik zag dat niemand minder dat Peddlin’ Pete het muzikale gedeelte zou verzorgen. Het beloofde dus wel een leuke avond te worden.

Peddlin’ Pete aka Piet Vercauteren is een man met zijn gitaar en de blues. Hij brengt zuivere en onversneden blues, country en americana en dat alleen al vond ik zeker de moeite van de verplaatsing. Piet, die afkomstig is van Wetteren maar momenteel in Turnhout woonachtig is, is ook gekend van PD Martin (vorige weekend nog te zien en te horen op de Blueshappening in Zelzate), wijlen The Big Time Bossmen en Moosnhine Reunion en duidelijk een manusje-van-alles.

Alles zat mee gisterenavond. Prachtig weer, een mooie setting, veel volk waaronder een pak bekenden (menig optreden zou jaloers geweest zijn op de opkomst) en natuurlijk, stond de Duvel koud. Hopla, laat de show maar beginnen. Na de introductie van MC Luc, installeerde Pete zich vooraan in de tent en startte met ‘Deep River Blues’, song uit de jaren dertig van The Delmore Brothers, maar dat ooit bekend werd gemaakt door Doc Watson. Van Doc naar Tony Joe White was maar een kleine stap maar met ‘Traveling Bone’, was dit meteen een feit.

Piet is goed bij stem en zijn fingerpicking werk is meer dan outstanding. Het publiek wordt geboeid, hoewel niet allemaal blues liefhebbers, lijken ze allemaal wel te genieten van wat Piet aan de man komt brengen. Mooi opgebouwde set met niet alleen covers, maar hij lardeert zijn set met eigen songs en die zijn van een meer dan degelijke kwaliteit en dan denk ik aan ‘Burst Though The Front Door’, ‘Artificial State Of Misery’ of ‘Dead Man Willie’. Pete’s bindteksten zitten vol humor en hij tracht geregeld het publiek bij het gebeuren te betrekken, wat vrij aardig lukt.

We krijgen niet alleen blues op ons bord, maar ook een snuifje Bluegrass met ‘Churchstreet Blues’ van Norman Blake of wat hard rock met een akoestische versie van Motörhead’s ‘Ace Of Spades’. Maar het gros van deze schitterende eerste set bestaat uit bluessongs gebracht met een eigen twist zoals ‘Screamin’ And Hollerin’ van Charley Patton, die werd beschouwd als de peetvader van de Mississippi Delta Blues, Tony Joe White’s ‘Who You Gotta Hoodoo Now’, ‘Long Tall Mama’ van Big Bill Broonzy om het eerste deel af te sluiten met ‘Mojo Working’ van Preston “Red” Foster meer beter bekend van de versie van Muddy Waters. Deel 1 was alvast meer dan geslaagd mijn gedacht.

Na een korte onderbreking, om iedereen de tijd te geven de glazen bij te vullen en aan de natuurlijke behoeften te voorzien, mocht Pete zich terug aan het werk zetten. Big Bill Broonzy’s ‘Hey hey’ opende deze tweede set, gevolgd door ‘Sit Down Baby’ van Willie Dixon en het met liefdesverdriet doordrenkte ‘Love In Vain’ van Robert Johnson. Allemaal klassiekers dus, maar Pete zou Pete niet zijn mocht hij niet geregeld wat variatie in de zaak brengen en dat deed hij natuurlijk zonder problemen. We kregen coutry met ‘Take A Lot Of pride’ van Merle Haggar, rock ’n roll met Chuck Berry’s ‘Maybeline’ en een gloednieuwe eigen song die Piet, naar eigen zeggen, voor de eerste keer aan de man bracht ‘Keepin It Real’. Mooie song met een fijne tekst, ik zou zeggen:”Missie geslaagd Pete”.

Terug naar de klassiekers van weleer met twee songs van de geweldige Son House startend bij ‘Walking Blues’ en een schitterende versie van ‘Grinnin’ In Your Face’. Stilaan zaten we in de laatste rechte lijn en richting eindstreep kregen we nog een knappe versie van ‘Oh Well’ van Fleetwood Mac, werd het funky met Johnny Guitar Watson’s ‘Real Mother for Ya’ om af te sluiten met disco en ‘Staying Alive’ van de Bee Gees. Wat een leuke afsluiter!

Maar met een goede MC zijn de gigs niet snel afgelopen en dankzij de inzet van MC Luc, kwam de Pete terug het podium op en kregen we zowaar 3 bissers op een rij. En het begon goed met ‘The Working Man’ wat eigenlijk een Engelse vertaling is van Yvan Heylen’s ‘De Werkmens’ – knappe bewerking trouwens. ‘I’ve Been Everywhere Man’, een country song van Geoff Mack uit 1959, liet iedereen met verstomming slaan, toen Pete als een ratelende machine zo goed als alle gemeentes uit Vlaanderen in deze song verwerkte en nadien deze prachtige avond afsloot met een “reprise” van ‘Deep River Blues’. Meer dan een welverdiend applaus en daarmee was ook het doek gevallen op deze zeer mooie avond.

Het plaatje was compleet: prachtige setting, mooi weer, leuk gezelschap en goede muziek. Wat kan een mens zich meer wensen? Bedankt voor deze fijne avond. Allez en voor diegenen die dit weekend richting Swing Wespelaar trekken: tot vrijdag!!

Marcel.